Dag 08 Van Kars naar Van

Vandaag zaterdag 22 oktober reizen we van Kars (1800m hoogte) naar Van en zullen langs drie landsgrenzen reizen. We passeren het grenspunt met Armenië, met Azerbeidzjan en de grens met Iran. Het hoogste punt ligt vandaag op 2644 m, Van ligt op ca 1600m. Morgen dalen we verder. We vertrekken om 8 uur, met zon, dus met goede vooruitzichten maar dat slaat om. We passeren als eerste het dorpje Halikisla. Dit dorpje ligt midden op de grens met Armenië en wordt door de grensrivier in tweeën gedeeld, waardoor het dorp nu uit twee dorpen bestaat, een Turks en een Armeens. De grens tussen Armenië en Turkije is volledig gesloten en worden op die cruciale punten extra bewaakt. (Opvallend is dat vandaag de Turkse vlag die de afgelopen dagen zo duidelijk aanwezig op de dashboard lag, vandaag ontbreekt. Doenja: “Die lag er de afgelopen dagen zodat we gemakkelijker langs de politieposten konden. Waarschijnlijk komen we nu in een gebied dat politiek anders reageert op de Turkse vlag. En dat klopt want we doen nu dorpen en een stad als Van aan waarin Koerden domineren.) Na ruim anderhalf uur hebben we een koffiestop, zeg maar een chocoladestop in het plaatsje Iğdır (Azerbeidzjaans: İğdir, Koerdisch: Îdir, Armeens: Իգդիր). De naam van de stad uitspreken is nog best moeilijk, dat heeft alles te maken met de “ğ” in Iğdır. Het uitspreken verleer je net zo snel als dat het je wordt aangeleerd. Vanuit hier zou de berg Ararat, de Grote en de Kleine Ararat, goed te zien kunnen zijn, maar we hebben pech, er hangt een grauwsluier omheen waardoor je ze niet te zien krijgt. Jammer, want dat was wel iets waar ik naar had uitgekeken.  Bij grand café Granada serveren ze een overheerlijke chocoladedrank. Mooi geserveerd met lekkere chocolaatjes erbij.

Van Iğdır reizen we naar Dogubeyazit. Net buiten Dogubeyazit ligt Ishak Pasha Saray, een 17de eeuws paleis gebouwd door een Koerdisch stamhoofd. Binnen de poorten van het paleis kun je de moskee, en enkele van de 366 kamers bezichtigen, zoals de eetzaal, de harem, de hammam en de keuken. Het uitzicht is fenomenaal maar de berg Ararat laat zich ook van deze plek niet zien. Het paleis wordt goed bezocht, er zijn veel studentes, alleraardigst, en die heel gemakkelijk een gesprekje aanknopen. Er wordt voortdurend geposeerd en gefotografeerd in deze sfeervolle 1000 en 1 nachten-setting. Osman leidt ons rond. Het woord harem staat voor verboden, oftewel voor verboden terrein.

Bij een souvenirsstalletje koop ik alsnog ansichtkaarten met de Ararat erop en een mini Ark van Noach. Het onderhandelen is een leuke bezigheid.

Als we in de buurt komen van de hoogste top van vandaag wordt het erg mistig en met sneeuw langs de weg. Osman heeft voor ons nog een verrassing in petto. Dat zijn de watervallen van Muradiye (Muradiye Selalesi), waar vaak bij mooi weer wordt gepicknickt en dat door vele bruidsstelletjes wordt uitgekozen voor fotoshoots.

Het weer zit niet mee, weinig mensen te bekennen en eveneens geen enkel bruiddstel. Na de thee verandert dat als het eerste bruidsstel arriveert. De uiteindelijke score is drie.

Vanaf de watervallen rijden we langs het blauwe Van-meer. Aan het einde van de middag komen we in Van  (spreek uit: Wan) aan, een bijzonder grote stad. Oorspronkelijk was ze Armeens, nu is ze overduidelijk een voornamelijk Koerdische stad is geworden. De drukke hoofdstraat met zijn hippe winkels en restaurants geeft Van een mondaine uitstraling, ondanks zijn schijnbaar geïsoleerde ligging in het uiterste zuidoosten van Turkije. Vanwege de zaterdag, de regen zitten de wegen pot- en filedicht. Een parkeerplaats bij het hotel voor de bus is er niet. Over 1, 1 km doen we ruim een half uur. En ook 's avond zit het wegverkeer in het centrum vast. We verblijven in hotel Tamara. Ik krijg een bijzonder grote kamer.

's Avonds gaan we met een kleine groep nog de stad, een korte verkenning en dan uiteten. Een echt gezellig restaurant is moeilijk te vinden. Klaas had al het standbeeld met de Turkse Van-kat al gespot. De originele Turkse Van is geheel wit van kleur en heeft twee verschillende kleuren ogen. Ze komen voor als huisdier in het ruime gebied rond het Vanmeer bij de berg Ararat.

In het hotel is een luidruchtig feestje gaande met een muziekband.  Morgen gaat vroeg de wekker. Dat is dan pech. Het nodigt eerder uit om aan het feestje deel te nemen maar daar ben ik nu toch te moe voor. Even kijken kan natuurlijk wel