Dag 11 Mardin

Dinsdag 25 oktober. De dag begint (en blijft) zonnig. Om 8:30 uur in de bus, op naar het oriëntaalse (en toeristische) Mardin. Iets buiten Mardin ligt het beroemde Saffraan-klooster (Deyrul Zafaran). Gebouwd van honingkleurig gesteente en te midden van eigen olijfboomgaarden is het een van de voornaamste kloosters die nog in gebruik is. De kloostergemeenschap bestaat uit ruim 20 personen die stuk voor stuk het Aramees, de taal die door Jezus Christus werd gesproken, machtig zijn (en schijnen daar zeer trots over te zijn). Wat ik van Osman begrijp is dat deze Syrische-Jakobitische christelijke gemeenschap afwijkt van bijvoorbeeld de katholieke kerk doordat ze niet gelooft in de goddelijke drie-eenheid. Ze geloven enkel in God. En Jezus wordt gezien als een profeet (niet als de zoon van God). Als we op de parkeerplaats aankomen stromen net twee touringcarbussen leeg. Er wordt gewerkt met lokale gidsen, de ruimten zijn, dus is het wachten op toerbeurt. Er wordt voor onze kleine groep een uitzondering gemaakt: Osman mag zelf rondleiden.

We komen vroeg aan in ons mooie hotel in Mardin. Het plaatsje ligt tegen een tafelberg aan.

Om de stad te bereiken en het autoverkeer te handlen is er eenrichtingsverkeer. Het betekent dat we eerst de berg voorbij moeten om vervolgens de stad in te kunnen rijden. (Aanvullend: benzine kost hier ca 26-27 lira, dat is ongeveer 1,50. Het levensonderhoud is hier voor de eigen inwoners heel duur met die hoge inflatie. 1 lira is ongeveer 6 ct. Het schijnt dat je voor 1 euro ook al 18 lira kunt krijgen. En het zal op den duur naar 20 lira gaan. Ik moet eens navragen wanneer 1 euro de tegenwaarde had van 4 lira. Voor ons als toeristen maakt de devaluatie het leven goedkoper, voor de Turken zelf wordt het steeds moeilijker om rond te komen.) Ondanks de vroege aankomsttijd (we zijn er rond 12 uur), mogen we al op onze hotelkamer. Wel zo fijn.

Na de gezamenlijke lunch krijgen we een rondleiding door de oude stad. We lopen door kronkelige straatjes door de bazaar, bezoeken de moskee met de bijzondere minaret (ooit stonden er op deze plek twee. In de 13e eeuw wilden de Mongolen Maradin veroveren. Dat was niet gelukt. De minaretten hadden dat slecht gedeeltelijk overleefd. Een van de twee is herbouwd). In de moskee is een reliek (een baardhaar van Mohammed te zien. Ook zijn er 6 gebedstijden aangegeven. Vijf zijn er verplicht. De eerste gebedstijd kent een marge waarbinnen gebeden mag worden. Die vandaag begint bij zonsopgang 5:06 en volledig is de zon opgekomen, ergens tegen 6:30 uur)

We passeren allerlei verleidelijke kraampjes, met o.a. allerlei producten van saffraan, mooie sjaals. We stoppen bij een omdat er een mooie afbeelding van de Slangenvrouw, een van de verhalen uit Duizend en een-nacht sprookjes, op een tapijt staat. Ook zijn er sjaals te koop. Ans en Doenja kopen er een. Ik koop er ook een, een mooie blauwe, om weg te geven.

De verkoper drapeert de sjaal desgewenst op je hoofd. Nou, dat wil ik wel. (Soms overvalt me een blij ei-gevoel). Hij maakt ook nog een foto van mij. Dat lukt niet goed. Door tijdverlies raak ik op achterstand bij de groep en ik verlies ze in de smalle straatjes uit het oog. Probeer in dit doolhof met zijn verschillende hoogtes de weg maar terug te vinden in een taal die je niet machtig bent, en de groep. Doenja belt. De verbinding is ontzettend slecht: ik geef aan om zonder mij verder te gaan, richting de laatste bezichtiging, en vooral niet op mij moeten wachten. Ik ga ondertussen verder op zoek naar de hoofdstraat, dan weer omhoog, dan weer omlaag. Het lukt me toch om in enkele pogingen met een beetje hulp de hoofdstraat te vinden. Vandaar is het gemakkelijk om bij ons hotel te komen. Eenmaal daar aangekomen heb ik weer internetverbinding en stuur ik Osman en Doenja een berichtje met excuses, dat alles okay is en dat ik in het hotel ben. Ik krijg van Osman direct daarop antwoord. Hij was dus inderdaad mij nog aan het zoeken in al die straatjes. Vervelend, en nu opgelost. In het hotel laat ik alsnog een foto met gedrapeerde sjaal maken.

Op eigen gelegenheid ga ik alsnog naar de Medresse, daar kom ik op een terrasje de anderen ook nog tegen.

Madrin is een fotogeniek plaatsje met overal, en zeker met dit prachtige weer, mooie gebouwen, doorkijkjes voor portretfoto’s en selfies.

Na de bezichtiging wil ik nog langs de winkeltjes en de bazaar in. Van de levendigheid en de handel in de bazaar is niets meer te bekennen. Gelukkig zijn er nog volop winkeltjes aan de hoofdstraat. Ja, en waarom iets (willen) kopen als je alles al hebt? In Schotland bezocht ik kraampjes en winkels, maar waarom en voor wie dan iets kopen? Blijkbaar werkt het hier anders en is mijn situatie veranderd. Daarbij: hoe kom je als toerist in een land als Turkije met Turkse mensen in contact? Je kunt de weg vragen, een toevallig, korte ontmoeting. Okay. Maar open staan om iets te willen kopen, doet ook bewegen, is ook een belangrijk contactmoment, en helpt ook bij het beter leren kijken. Ik heb nu heerlijke amandelnoten en ook geproefd welke de lekkerste zijn (en me niet gek laten maken door de goedkoopste prijs. En ja, inmiddels ook speciale Turkse koffie gekocht om koffie te kunnen maken in dat speciale koffiepannetje.)

Mardin bij nacht, vanaf het dakterras van het restaurant