Dag 04 Trabzon

Dinsdag 18 oktober, dag 4. Hier in Trabzon in Otel Horon verblijven we twee nachten. Wel zo fijn, iets later ontbijten en niet gepakt en gezakt klaar hoeven te staan voor een volgende tussenstop. Het ontbijt is hier aan de magere kant, gezien onze ervaringen van de afgelopen drie dagen. Op weg naar de ontbijtzaal wacht op het einde van de gang bij de lift Osman. Hij zag me aankomen. Ontbijt is op verdieping 5. Vanwege de vermoeidheid gisteren had ik dat niet meegekregen. Prachtig, dat het zich dan zo oplost. Zunay, de chauffeur is er ook. In alles merk je dat hij mij sympathiek vindt. Hij spreekt geen Engels en toch hebben wij tussendoor korte contactmomenten. Osman en Zunay ontbijten samen en ik zit aan een tafeltje in de buurt. We zijn de enige drie. Als ze bijna zijn uitgegeten komt Zunay nog naar mij toe met zijn mobieltje (ik zet alvast mijn bril op) om mij iets te laten lezen. Hij is al eens met een veerboot de Zwarte Zee overgegaan naar Rusland en ook de Oekraïne. Zo’n tocht duurt 12 uur. Hij was vrachtwagenchauffeur vult Osman aan. Prachtig, dat hij zo uit zichzelf contact maakt en deelt. Osman vertrekt, Irene uit Amsterdam, een van mijn reisgenoten, komt ontbijten en komt erbij zitten.  Op een gegeven moment verzucht ze dat er geen yoghurt. Je zou het kunnen vragen, opper ik. “Maar wat is yoghurt in het Turks?” “We kunnen Zunay vragen”. Hij komt uit zichzelf met google translater en ja, hoor: geen enkel punt: er komt speciaal voor haar verse yoghurt. Nou, daar wil ik ook wel een bakje van. En ook Ans, een andere reisgenote die bijschuift. Heerlijk. Iedereen blij: wij met de yoghurt, Zunay en de medewerker. Om 9 uur gaan we met de bus eerst naar de wijk Boztep waar Osman ons naar een mooi uitzichtpunt over de stad brengt en ons thee aanbiedt uit traditionele theemaker, een Turkse Samovar.

Tijdens het theedrinken vertelt hij wetenswaardigheden over Turkije. We hebben het o.a. ook over het hebben van wapens. Iedereen draagt blijkbaar wapens of heeft wapens maar er gebeuren hier geen ongelukken en rampen zoals in de VS. Op bruiloften is het gebruikelijk dat er in de lucht wordt geschoten. Toen de voetbalclub Trabzonspor voor het eerst in 38 jaar landskampioen is geworden is er misschien ook wel tienduizend keer in de lucht geschoten (of meer). Een Turkse gezegde is: een man zonder geweer is als een broek zonder riem. (Vandaag heb ik door die gezegde wat vaker gelet of Turkse mannen een riem dragen. Geen grapje. En waarom dat hier blijkbaar belangrijk is.). Onze tocht ging verder naar de kleine Aya Sofia (Aya betekent heilig. Sofia staat voor wijsheid), een van de weinige Byzantijnse monumenten in de regio dat de geschiedenis heeft weten te overleven. Zie eventueel https://nl.wikipedia.org/wiki/Hagia_Sophia_(Trabzon)

We krijgen wat geschiedenis mee over de kruisvaarders die in de 11e eeuw Istanbul veroveren en er een verplaatsing uit Istanbul volgt en oud-bewoners van Istanbul zich o.a. in Trabzon vestigen en ook een Aya Sofia bouwen. Het is tegenwoordig een moskee. Aan de buitenkant zijn schepen gekerfd om een goede vaart te verzekeren (nooit geweten: de Zwarte Zee heet zo, vertelt Osman, vanwege de vele rampen die er zich hebben afgespeeld; zwart als de kleur van rouw). In de Aya Sophia zijn nog veel fresco’s bewaard gebleven. Ze beelden voor het grootste deel scènes uit het Nieuwe Testament. De decoraties op de buitenmuren verwijzen naar plaatselijke tradities van Armeense en Georgische kerken. ’s Middags is voor eigen invulling. Doenja, Klaas en ik gaan op zoek naar een mogelijkheid dichtbij om de Zwarte Zee in te gaan. Iets wat voortgekomen was uit ons bezoek aan Samsun, waar Klaas achteraf spijt had dat hij niet, net als ik en Doenja, het water van de Zwarte Zee had aangeraakt. Het is een behoorlijke missie. We moeten hiervoor o.a. een brug vinden om een van de snelwegen over te gaan, we stuiten vervolgens op een enorme bouwplaats, waar we uiteraard niet op mogen. Heel veel verder vinden we toch een gat in de omheining en als we vervolgens dat verlaten gedeelte van die bouwplaats op gaan, zien we verderop enkele inwoners uit Trabzon vissen.
 

Er is geen strand, wel een rotswand. We houden het avontuur beperkt en blijven maar kort in het water. Bij terugkomst in het hotel scheiden onze wegen. Het er in mijn eentje op uit gaan, heeft zo zijn voordeel. Ik ga lunchen in een restaurant met naar mijn idee enkel Turkse mensen en probeer zo iets mee te krijgen van wat hier de regels zijn en hoe ieder met elkaar omgaat. Hoewel ik geniet van deze reis en het onderweg zijn: verliefd op het Turkse leven ben ik niet. De kleding, de vele kunststof gebruiksvoorwerpen spreken me minder aan, hebben een andere kwaliteit en maakt het minder speciaal. En het eten, de vele vleesgerechten, de Turkse pizza’s in al zijn varianten nodigen minder uit. Het lijkt me best moeilijk om in deze samenleving je plek te vinden. Ik zie deze middag volgens mij ook enkele mannen die in transitie zijn. Lijkt me hier ook heel lastig. Ik zie ook dat veel mensen het hier moeilijk hebben. Trabzon was een van oorsprong Grieks georiënteerde stad, die momenteel door Russen wordt gedomineerd. Dat laatste kan, maar als buitenstaander ontgaat me dat. Ik dwaal door het oude stadsdeel met z'n kronkelende smalle straatjes. Het is inderdaad goed toeven in de bazaar en op het levendige, centrale plein. Vanavond bijtijds naar bed. Morgen weer een lange reisdag.